SKODA 1100 OHC: Historia kultowego modelu wyścigowego

SKODA 1100 OHC, czyli kultowy model wyścigowy z końca lat 50., za sprawą innowacyjnych rozwiązań technicznych był jednym z najnowocześniejszych aut tego typu. Dzięki zastosowaniu nowoczesnego układu napędowego, niezależnego zawieszenia kół czy lekkiej karoserii z dodatkiem włókna szklanego model odniósł natychmiastowy sukces już w dniu premiery.

Prace nad wyścigowym modelem SKODA 1100 OHC wkroczyły w finałową fazę pod koniec 1957 roku. Pojazd miał być przeznaczony do długodystansowych wyścigów. Początkowo zbudowano dwa modele z odkrytym nadwoziem, a w 1959 roku powstały dwa samochody typu coupé. Czerwony kabriolet jest teraz częścią kolekcji Muzeum SKODY w Mlada Boleslav.

Innowacyjne rozwiązania techniczne

Produkcja dwuosobowych aut sportowych rozpoczęła się wiosną 1956 roku. Jej cel był jasny: za kierownicą pojazdu miał zasiąść kierowca wyścigowy, a pierwszy samochód tego typu z fabryki SKODY – wystartować w 24-godzinnym wyścigu Le Mans. Model 1100 OHC został oparty na ramie rurowej, wykonanej z zespawanych ze sobą cienkościennych rur stalowych. Właśnie to odróżniało modele SKODA SPORT i SUPERSPORT od poprzedników. Wykorzystywały zmodyfikowaną wersję wytrzymałego podwozia z modelu SKODA 1101.

W celu osiągnięcia jak najlepszego prowadzenia, rozkład mas został równomiernie rozłożony na obie osie. Sprzęgło oraz , pięciobiegowa skrzynia biegów zostały zainstalowane z tyłu, gdzie tworzyły spójną jednostkę montażową.

Napęd

Układ napędowy w SKODZIE 1100 OHC to montowany wzdłużnie czterocylindrowy silnik rzędowy z podwójnym zapłonem i z dwoma wałkami rozrządu w głowicy. Dzięki pojemności 1089 cm3 wytwarzał on imponującą jak na tamte czasy moc 68 kW (92 km) przy 7700 obr./min. Jego maksymalne obroty wynosiły 8500 obr./min. Pierwotnie silnik był zasilany wysokooktanowym paliwem lotniczym, poprzez dwa podwójne gaźniki czechosłowackiej marki Jikov. Później zastosowano nowocześniejsze dwa podwójne gaźniki WEBER.

Bardzo ważną rolę odegrało również niezależne zawieszenie kół. Z przodu zamontowano trójkątne wahacze, a tylne koła, oddalone od siebie o 2200 mm zamontowano na osi z wahaczami wleczonymi. Układ kierowniczy był zarówno precyzyjny, jak i bezpośredni. Trójramienną kierownicę można było zdjąć, aby ułatwić wsiadanie do pojazdu. Kolejnym nowoczesnym elementem było również zawieszenie 15-calowych kół szprychowych produkowanych przez firmę Borrani na drążkach skrętnych.

Niska masa

Dzięki zastosowaniu tworzywa sztucznego wzmocnionego włóknem szklanym GRP, samochód wyścigowy ważył zaledwie 583 kilogramy. Nadwozie miało wymiary: długość 3880 mm, szerokość 1430 mm i wysokość 964 mm. To pozwoliło modelowi 1100 OHC na osiągnięcie konkurencyjnego przyspieszenia i maksymalnej prędkości wahającej się od 190 do 200 km/h. Przyczynił się do tego również niski opór powietrza wokół karoserii zaprojektowanej przez Jaroslava Kindla.

Połączenie praktyki i elegancji znalazło odzwierciedlenie w dwóch składanych reflektorach pierwszego wariantu modelu. Później musiały one zostać zastąpione jeszcze bardziej praktycznym rozwiązaniem dla samochodu wyścigowego. Drugi model miał dwa stałe reflektory montowane pod aerodynamicznymi szklanymi osłonami.

Natychmiastowy sukces

Premiera SKODY 1100 OHC okazała się także ogromnym sukcesem. Pod koniec czerwca 1958 roku, na miejskim torze w Mladá Boleslav, doświadczony kierowca Miroslav Fousek wygrał wyścig. Kierowcy wyścigowi Václav Bobek Sen., Václav Čížkovský, Josef Vidner i Jaroslav Bobek również w kolejnych latach zasiedli za kierownicą tego modelu.

Kierowcy ŠKODY odnosili sukcesy na imprezach motosportowych nie tylko w kraju, ale również za granicą. ŠKODA 1100 OHC mogła konkurować tylko z zawodnikami z krajów komunistycznych, ze względu na trudną sytuację polityczną w Czechach pod koniec lat 50. i 60. XX wieku. Plany wzięcia udziału w 24-godzinnym wyścigu Le Mans nie doszły jednak do skutku.

Po dwóch modelach z otwartą karoserią GRP, wyprodukowanych na przełomie 1957 i 1958 roku, pojawiły się dwa bardziej przestronne warianty coupé z zamkniętym nadwoziem z aluminium. Mimo to inżynierom udało się utrzymać w tych autach wagę 555 kg przy jednoczesnym zachowaniu prędkości maksymalnej.

Oba samochody ŠKODA 1100 OHC z zamkniętym nadwoziem coupe zostały zniszczone w wypadkach. Jednak eksperci z warsztatu Muzeum ŠKODY pracują obecnie nad odbudową jednego z coupé ŠKODY 1100 OHC z zachowanych komponentów. Zachowała się rama, podwozie oraz silnik.

Modele wyścigowych samochodów w wersji z otwartym nadwoziem nadal pozostają w dobrym stanie. Egzemplarz z Muzeum ŠKODY regularnie bierze udział w krajowych i zagranicznych imprezach poświęconych klasyce motoryzacji. Drugi samochód należy do ŠKODY UK i jest używany także w celach promocyjnych głównie na terenie Wielkiej Brytanii.

Informacja prasowa

Pozostałe wiadomości tutaj

---